In deze oktober borstkanker maand vind ik het belangrijk om ook weer even de aandacht op borstkanker te vestigen. Want 1 op 7 vrouwen krijgt ooit de diagnose borstkanker. Daarmee is het ook de meest voorkomende vorm van kanker bij vrouwen. En 1 op 7… ik ging dan de vrouwen die ik kende af en besefte dat iemand uit mijn omgeving dus ooit aan de beurt zou zijn. Super naïef natuurlijk, want in echt geen enkel gedachte had ik ooit aan de mogelijkheid bedacht dat ik die 1 zou zijn. Nu denk ik altijd,.. oh ja ik ben die 1, dat betekent dat ik weer 6 vrouwen “gered” heb. .. Slaat nergens op natuurlijk, maar goed zo gaan die gedachten.
Maar goed, als je het dan krijgt, dan kan je er het beste zo vroeg als mogelijk bij zijn. En als door deze blog iemand een paar maanden eerder naar de dokter gaat, dan zal heb ik mijn doel bereikt. Want hoe eerder de diagnose, hoe groter de overlevingskansen en .. niet geheel onbelangrijk; des te korter en minder intens de behandeling is.
Bij mij ging het zo:
In het weekend deed ik na het douchen mijn bh aan en “wipte” mijn borst even omhoog in de bh. Ik geloof dat vrouwen wel begrijpen wat ik bedoel. Toen voelde ik vlak onder mijn tepel een harde knobbel. Een soort langwerpig kiezelsteentje.
Ik was niet bang, had ook totaaaal geen gevoel dat dit slechte boel was. Op maandag belde ik een vriendin om te vragen of dat normaal was. Zij vertelde dat het een cyste kon zijn of omdat ik ongesteld was ook daarmee te maken kon hebben, maar… dan moet het na een paar dagen wel veranderen of minder worden. En anders gelijk de huisarts bellen.
Dat werd het niet.
Op woensdag zat ik met mijn man en mijn moeder te praten en vertelde en passant dat ik al een paar dagen iets hards voelde in mijn borst. Hun reactie had ik totaal niet zien aankomen. Ze waren allebei gelijk bloedserieus en ik moest per direct de dokter bellen.
Totaal geïrriteerd werd ik ervan. Want ik was druk bezig om alles rond te krijgen voor onze grote 3 maanden rondreis door Australië, die we dat weekend zouden boeken en waar mijn ouders ook mee zouden gaan.
Dus nee,.. sorry geen dokter, daar heb ik totaal geen zin in en tijd voor.
Hun reactie: We gaan pas boeken als jij bij de dokter bent geweest.
**HEEL BOOS**
(En vergeet niet, ik was niet ziek.. voelde mij echt top. Dat is het funeste van dat hele borstkanker. De behandeling maakt je ziek, maar die knobbel… daar heb je geen last van).
Dus donderdagochtend om 9 uur de huisarts gebeld, ik kon om 10.20 terecht.
Zenuwen begonnen op te lopen.
De huisarts kijkt ernstig en zegt dat ik toch gelijk door moet naar het ziekenhuis.
Thuis bel ik het ziekenhuis, ik kan al om 13.35 terecht voor een mammografie. Mijn moeder is al onderweg, zo kan zij mee en Floris de kinderen ophalen.
Mammografie valt mee, maar ik moet nog door naar de radioloog. Ik dacht dat dat erbij hoorde.
Mijn moeder en ik zitten in de wachtruimte en voor ons zijn ook een moeder en dochter. Opgelucht komen ze de deur uit,.”pfff. jeetje mam… ben zo blij.. ik zei toch dat het niks was”.
Ik was ervan overtuigd dat ik dat ook zou zeggen. Mn zenuwen werden al rustiger.
Ik ben aan de beurt. Moet liggen in een donkere kamer. Een vrouw gaat met een echo over mijn borst, nog een keer en zegt gelijk “ dit is niet goed, ik kan bijna met zekerheid zeggen dat dit kanker is, kijk maar naar de vorm”. Een soort spin met lange poten stond op het scherm. Ik bracht nog in dat dat niet kon, want we gaan onze reis naar Australië boeken. Zij zei gelijk, dat Australië voorlopig van de baan is…
Toen stortte echt alles wat ik dacht dat mijn leven was in. “we nemen 2 biopten en morgen krijg je de officiële uitslag van de chirurg. Dan bespreken ze gelijk een behandelplan”.
BOEM.
Daarmee was mijn leven, zoals ik het kende in 1 klap voorbij….
Nu besef ik inmiddels dat mijn leven niet voorbij was, maar dan iemand even heeeel hard het boek DEEL 1 dichtgooide.
Australië is dus ook nooit doorgegaan.
Heel verdrietig allemaal. Ook om het zo weer op te schrijven. Maar had ik wel naarAustralië gegaan, dan waren die spinnenpoten waarschijnlijk verder gaan groeien. En met elke groei of uitzaaiing zou mijn kans op overleven verkleinen. Helaas had ik al een uitzaaiing in mijn lymfklieren, een hele wolk aan voorstadium kanker en een vrij snel groeiende, HER2 kanker en de tumor was al 2 cm. Dus moest de hele rambam van chemo, immunotherapie, amputatie, bestralingen, nog een jaar chemo (omdat niet alles weg was), een reconstructie en nog 7 jaar aan de medicijnen.
Bespaar je die ellende, check je borsten. En inmiddels weten ze dat je niet alleen moet voelen, maar ook gewoon kijken. Check die poster van “check your lemons”, want borstkanker is niet alleen een knobbeltje, maar kan zich uiten in verschillende vormen.
Laat een reactie achter