Van moeten, naar willen, naar mogen.


 

Tijdens mijn gesprekken met de psycholoog heb ik mij door deze woorden heen geworsteld of positief gezegd; heb ik mijzelf ontwikkeld.

Ik hou enorm van to-do lijstjes… en die moeten af. Ik moet heel veel op een dag bereiken. Ik moet ook nog sporten. Ik moet Iets leuks doen met de kinderen dit weekend. Ik moet gezond eten.

Maar toen kreeg ik de diagnose borstkanker en merkte ik dat al dat moeten echt nergens meer op sloeg.  

Ik moest namelijk helemaal niks meer. Ja.. mijn behandelingen doorlopen, rusten en beter worden, maar ik werd daarin volledig gestuurd door het ziekenhuis. Ook was het to-do lijstje natuurlijk flink wat afgeschaald naar;

  • Netflix
  • Kleine wandeling
  • Slapen
  • Douchen

 Na de behandelingen kreeg ik mijn leven weer terug en wilde ik van alles. Ik wil  vooral mijn leven inhalen. Puur vanuit een enorm geluksgevoel. Ik wil elke dag wandelen, ik wil veel knuffelen met de kinderen, ik wil een volgroeide moestuin, ik wil elke dag in de tuin werken, ik wil mijn webshop uitbreiden en een nieuwe webshop openen, ik wil klassenmoeder worden, ik wil op vakantie, ik wil een pelgrimstocht maken, ik wil zo graag weer lekker koken en eten! Ohhhh ik wil alles! Zo blij ook, dat ik niks meer moet van mijzelf, dat heb ik echt wel afgeleerd!

Het enige wat ik wil,  is voluit leven.

Maar tsja.. je raadt het al.. Dat gaat natuurlijk allemaal niet. Het is een beetje te veel.  

Dus tijdens mijn laatste gesprek met mijn psycholoog, vroeg ze of ik nog ergens last van had. “Ja… van mijzelf.. ik word zo moe van mijzelf, ik vind alles veel te leuk”

En toen sloot ze ons therapie-traject af met de wens dat ik vanaf nu van willen naar mogen mag gaan.

Pfff.. ja daar moest ik even over nadenken.

Maakt toch geen verschil.

Of toch..

Ik mag vandaag een blog schrijven van mijzelf. Ik mag even een kopje koffie drinken. Ik mag vanavond iets lekkers koken. Ik mag de kinderen naar bed brengen. Ik mag even een rondje in de tuin lopen.

Nou echt he… voel je hem ook. Het is zo’n klein, maar toch zo’n groot verschil! Het is liever, zachter, rustiger. Ik doorleef het absoluut nog niet, maar ik benoem het gewoon elke keer. Als een soort mantra als ik iets ga doen, en dan zakken die schouders en mijn hartslag direct!


Laat een reactie achter


Opmerkingen moeten worden goedgekeurd voordat ze worden gepubliceerd